Wat het meest fantastische jaar moest worden, werd de grootste nachtmerrie van ons hele leven tot nu toe. Natuurlijk was daar de meest fantastische dag van ons leven, op 5 juli om 23;28 ons liefste mooiste meisje Cato is geboren. We zijn ervoor gegaan, nadat we rond de 27 weken zwangerschap al te horen hadden gekregen dat haar hartje ziek was. 3 keer in de week naar het ziekenhuis, elke week weer die angst of ze achteruit zou zijn gegaan. Maar ze bleef stabiel. Tot de nacht van 7 op 8 juli, dat we uit bed gehaald werden dat het niet goed ging met haar, alles uit de kasten getrokken 2 keer hebben ze onze Cato moeten reanimeren. En wij, wij zaten op en afstandje te kijken, we konden niks. Machteloos, je dochter is zo aan het vechten, maar het mocht niet zo zijn. Ons allerkleinste vriendinnetje, de miniversie van mijzelf, onze grootste trots moesten wij laten gaan. Het is hartverscheurend, de pijn die er is, is niet te beschrijven. Ik moet mezelf weer leren kennen, toe laten dat ik ook mag lachen, maar ook accepteren dat ik verdrietig mag zijn. Me niet hoef te verzetten tegen verdriet, ongeloof en machteloosheid. Soms lukt dat, dan kan ik terugkijken op de dag zovan; deze was oke. Maar soms ook niet, dan wil ik met deuren gooien, overal tegen aan schoppen en enorm boos zijn.
Daar waar wij dachten weer een beetje op te krabbelen uit dit eindeloos diepe zwarte gat, werden wij 19 december weer keihard terug getrokken naar het begin. Mevrouw u heeft hetzelfde gen als uw dochter Cato, op deze gen is een DNA-variant gevonden die wereldwijd (wat bekend is) bij 3 mensen voorkomt. Dus zeldzaam. Slik. En nu? Wat betekent dat voor de toekomst? Aanvullende onderzoeken moeten uitwijzen. Het is slopend, de onzekerheid, al zo lang.
Dankbaar ben ik, met de liefste man aan mijn zij. Want zonder hem, was ik nergens. We zijn nog meer naar elkaar toe gegroeid, hebben aan een half woord genoeg. Dankbaar voor mijn lieve ouders en kleine broertje die me de wereld ruimte geven en ik alles op mijn tempo kan en mag doen. Maar ook dankbaar voor de mensen uit de onverwachte hoek, wat je totaal niet verwacht. En alle andere lieve familie en vrienden om me heen, in zo’n situatie leer je mensen kennen. Wie er zijn en er echt toe doen.
Bang om 2022 achter ons te laten, het voelt als een stapje verder van Cato. Dat je ineens over vorig jaar praat, dat ze er was. Dat ze geboren is maar ook overleden is. We weten, ondanks dat ons gevoel en verstand zo lijnrecht tegen over elkaar kunnen staan dat ons dappere meisje altijd bij ons is.
Zoals een vriendin schreef: als team, met volle angst vooruit.
Dit verhaal is zelf geschreven door Daniek.
