Levend verlies bestaat dat ook?
En dan op een late avond wordt mijn dochter thuis geboren. Ik zit op de roze wolk en te genieten van mijn gezonde dochter die ik na een redelijke bevalling op de wereld heb gezet. De opa’s en oma’s komen nog even langs en dan begint de nacht. Na een goede eerste nacht verschijnt de volgende ochtend de verloskundige met een ‘levensveranderend’ bericht. Ik denk dat jullie dochter het syndroom van down heeft en het is goed om naar het ziekenhuis te gaan en dit te laten onderzoeken.
Daar zit je dan en nu?
De tranen rollen over je wangen. De vragen die in je opkomen zorgen voor onrust in je hoofd. Kan mijn dochter deelnemen aan de snelle maatschappij van nu, kan ze lopen, fietsen, praten en wordt ze zindelijk? Allemaal vragen waar je als kersverse ouders niet mee bezig wilt zijn. Toch gebeurt dit meerder malen op een dag.
Ouders die bevallen van een kindje met een lichamelijke of geestelijke handicap.
Dan spreken we van levend verlies. Verlies van een droom, je had het je zo anders voorgesteld. Verlies wat steeds weer terug keert in het leven met je dochter of zoon.
Verlies wat niet zoals bij overlijden wat afneemt en opvlamt op kruispunten in het leven. Maar verdriet dat elke dag aanwezig is en zelf toeneemt omdat beperkingen steeds zichtbaarder worden. Verdriet dat door de samenleving soms wordt gezien als het niet erkennen van de beperking. Maar hoe accepteer je de handicap. Je accepteert je kind, maar de handicap gun je niemand!
Je houdt van dit kind, maar je rouwt om de invloed die het heeft op de andere kinderen en jullie als ouders. Misschien moet je je baan opzeggen om het kind thuis te kunnen verzorgen. Soms zijn normale acties als samen fietsen, wandelen of er spontaan op uit gaan met de kinderen niet te realiseren. Maar soms huil je ook om andere gevoelens. Je ziet dat er naar je kindje gekeken wordt en in het dorp over hem/haar gesproken wordt. Het doet steeds weer pijn. De confrontatie blijft. Je wilt er over praten, maar je omgeving geen ruimte heef voor steeds hetzelfde verhaal en jouw verdriet.
Ook als deze kinderen een veilige plek hebben in de maatschappij en mogen zijn wie ze zijn. Zich mogen ontwikkelen op hun eigen niveau. Er van ze gehouden wordt. Toch kun je als ouders blijven zitten met een schuldgevoel, een gevoel van jaloezie richting andere kinderen die zich goed ontwikkelen. Balen van het grote gezin dat jij niet hebt gekregen, omdat het misschien een erfelijk syndroom is. Allemaal gevoelens die je nauwelijks hardop durft uit te spreken.
Dan wil ik je vragen om eens op verhaal te komen. Je kunt bij mij in de praktijk al deze gevoelens en emoties uiten. We onderzoeken en voelen samen dat het normaal is wat er met je gebeurt. Dat het beeld wat je hebt van je eigen leven en dat van je gezin steeds weer aangepast moet worden aan de zorgen en de ontwikkeling van het “speciale ” kind.
Daarbij kan ik je helpen. De gevoelens te ordenen, te normaliseren en op zoek te gaan naar betekenisgeving voor jou en je gezin. De vertaalslag te maken naar de omgeving en helpen je minder eenzaam te voelen. Herken je deze emoties en heb je vragen rondom het thema levend verlies, neem dan contact met me op.
www.hetkeer.nl ( Praktijk aan de Vechtstraat in de praktijk van MeJa)
