Onverwacht
Sinds enige tijd was ze aan het daten met een leuke man. Gewoon gezellig, samen dingen doen op vrije momenten. De momenten samen waren vooral gericht op een leuke tijd beleven. Daar stonden ze allebei hetzelfde in. Allebei een ambitieus carrièrepad, een volle vriendengroep en een fantastische, kansrijke toekomst voor de boeg.
Op een maandagmorgen, rond kwart over zeven, werd ze wakker. Wakker voor de wekker, dat was al een hele tijd geleden. Plots realiseerde ze zich dat ze al een paar weken overtijd was. Met het hart in de keel probeerde ze in haar telefoonagenda terug te kijken wanneer ze voor het laatste ongesteld was geweest. De schrik sloeg haar om het hart. Terugkijkend had ze al drie weken geleden ongesteld moeten worden. Er gingen allerlei gedachten door haar hoofd. Gevoelens vlogen alle kanten op. Paniek, schaamte, schuld en frustratie wisselden elkaar in hoog tempo af. Allerlei gedachten raasden door haar hoofd, met één strenge gedachte die telkens terugkwam “ hoe kan mij dit overkomen?”.
Verdwaasd stapte ze onder de douche. Het warme water leidde haar nauwelijks af van de chaos die ze merkte in haar hoofd en in haar lijf. Voelde ze zich anders? Was haar lijf niet meer hetzelfde? Verbeeldde ze zich het of was er werkelijk iets anders? Gejaagd en onzeker, raapte ze zichzelf bij elkaar en probeerde te bedenken wat ze moest doen om duidelijkheid te krijgen.
Gauw de kleren aan en op de fiets naar de drogist. Daar met wat ongemak op zoek naar de zwangerschapstesten. Hoe was ze hier nou in verzeild geraakt? Ze deden het toch veilig? Hoe had ze zo onvoorzichtig kunnen zijn? Met een onrustig en schaamtevol gevoel kwam ze aan bij de zwangerschapstesten. Gauw pakte ze er drie en gooide deze in haar mandje. Eenmaal bij de kassa werd haar gevraagd door de medewerker “ Heeft u alles kunnen vinden?” Wat schaapachtig en ongemakkelijk antwoordde ze bevestigend en maakte zich vlug uit de voeten.
Eenmaal thuis wist ze niet hoe snel ze bij het toilet moest komen. Het voelde gek. Enerzijds wilde ze er niets van weten, anderzijds wist ze niet hoe snel ze haar broek uit moest doen om antwoord te krijgen. Ze deed keurig wat er op de beschrijving stond. Nu moest ze wachten. Met het hart in de keel, keek ze hoe het staafje steeds meer opnam. Ze legde het weg. Dit kon haar gevoel niet aan. Ze wilde weglopen, maar realiseerde zich dat het er niet anders van zou worden. Na enkele momenten liep ze terug naar het staafje.
Twee streepjes. Gauw de handleiding erbij. Betekende dit dan echt? Ja, het stond duidelijk beschreven. Zwanger. Dit had ze zich heel anders voorgesteld. Allerlei gedachten kwamen op. Nee! Waarom nu? Ik kan dit helemaal niet. Hoe moet ik hem dit vertellen?
Ze barstte in huilen uit. Dit was niet wat ze voor zichzelf in gedachten had. Hoe had dit zo ver kunnen komen. Hoewel ze normaal gesproken haar moeder of een vriendin zou bellen, was dit nu niet wat ze wilde doen. Ze wilde zich terugtrekken, in haar veilige huisje en hopen dat dit allemaal niet gebeurd was.
De volgende ochtend had ze zich voorgenomen om contact met hem op te nemen. Gezien ze er met z’n tweeën bij betrokken waren, vond ze dat hij recht had om te weten wat er speelde. Met angst en beven belde ze hem op met de vraag of hij langs kon komen. De reden liet ze nog maar even achterwege. Niet veel later ging de deurbel. Enthousiast stapte hij haar woning binnen. Hij ging zitten en ze stak meteen van wal. Ze had immers begrepen dat je bij een slecht nieuwsgesprek meteen met de deur in huis moest vallen, er geen doekjes om winden, dus dat was wat ze ging doen.
Hoewel ze had zich allerlei reacties van zijn kant had voorgesteld, was ze verrast toe hij reageerde met “ Tjee, hoe is dat voor jou? Totaal overrompeld door deze betrokken vraag, schoot ze meteen vol. Alles kwam eruit. De paniek, de schaamte, de angst, de irritatie, de onwetendheid en de zorgen over de toekomst. Hij luisterde en probeerde er te zijn. Dit voelde goed. Ze voelde zich begrepen en had de indruk dat ze hier samen naar konden kijken. Kort daarna zei hij “en... hoe ga je dit oplossen?”. Totaal verbijsterd keek ze hem aan. Nu kwam de harde realiteit plots met gierende banden de hoek om gescheurd. Hij probeerde uit te leggen dat een kindje krijgen, als je niet echt een relatie hebt, met een verwachtingsvolle carrière voor de boeg, niet in zijn planning lag.
Eenzaam, verward, verdrietig en bang probeerde ze de dagen daarna voor zichzelf uit te zoeken wat ze wilde met dit nieuwe gegeven. Moeder worden? Weg laten halen? Ze had zichzelf nooit gezien als jonge moeder. Maar een kindje weg laten halen, vond ze ook een vreselijke gedachte. Ze zat nog middenin haar coschappen. Haar plan was om daarna een specialisatie te doen. Misschien het buitenland? Alles zou anders worden als er een kindje zou komen. En in haar eentje? Dat vond ze al helemaal een moeilijke gedachte. Hoewel ze het enorm spannend vond om dit met anderen te bespreken, realiseerde ze zich dat het voor zich houden, de eenzaamheid alleen maar zou versterken. Dus besloot ze met angst in haar benen het te vertellen aan haar moeder en twee vriendinnen.
De reacties waren betrokken en steunend. Niet verwijtend of belerend. Ze voelde zich opgelucht en gedragen. Hoewel ze nog niet wist welke keuze ze moest maken, was het zo waardevol om er over te kunnen spreken met belangrijke anderen. Zonder oordeel, maar onderzoekend en nieuwsgierig. Ze probeerden met haar mee te denken, vanuit hun eigen referentiekader en vanuit hun eigen situatie.
Een onverwachte zwangerschap kan je wereld op z’n kop zetten. Het kan een mix van ambivalente gevoelens zijn zoals angst voor de toekomst, boosheid op je lijf of op jezelf, schaamte dat dit jou overkomt en spijt van het moment. Deze gevoelens zijn heel normaal en het is begrijpelijk om deze tegenstrijdige emoties te voelen. Een onverwachte zwangerschap overvalt en maakt dat je plots een keuze moet maken, die een grote impact kan hebben op je verdere leven.
Eén op de vijf vrouwen raakt onbedoeld zwanger. Hiervan is 68% ongewenst. Meer dan 75% van de ongewenste zwangerschappen ontstaat binnen een vaste relatie. Het beeld dat echter heerst is dat een onverwachte zwangerschap vooral voorkomt bij alleenstaanden en jonge vrouwen zonder kinderen.
Een onverwachte zwangerschap zet je wereld op z’n kop. Wat volgt is voor velen een intens proces van afwegen. Je staat voor een moeilijke keuze. Wil je de zwangerschap uitdragen? Kies je voor een abortus? Wat gebeurt er met je dromen? Of wat als je hierna nooit meer zwanger wordt? Wat je gedachte of keuze ook is, het is belangrijk om de tijd te nemen om er goed over na te denken.
Het delen van je worstelingen en gevoelens lucht op. Het geeft ruimte en kan zorgen voor helderheid. Helaas heeft niet elke vrouw een steunende of begripvolle omgeving. Wanneer je niet over een dergelijke omgeving beschikt, kan het ongelofelijk moeilijk zijn om alleen tot een keuze te komen en hier mee te leren omgaan.
Het kan helpen om je gevoelens en gedachten op een rijtje te zetten, bijvoorbeeld door deze op te schrijven. Ook kun je met een professional over je emoties en overwegingen praten. Denk bijvoorbeeld aan de huisarts, verloskundige of een psycholoog. Ook kun (anoniem) je verhaal delen op onze community. Niet om een advies te krijgen, maar vooral eerlijke informatie over je mogelijkheden. Of om zicht te krijgen op onderliggende angsten en onzekerheden die van invloed zijn op het maken van een keuze.
De angst voor het maken van de “verkeerde” keuze kan erg verlammend zijn, ongeacht de keuze. Je kunt verzeild raken in een fase van wikken en wegen waarbij je er niet uitkomt. De angst voor spijt kan je in de greep nemen. Op voorhand kun je namelijk niet goed voorspellen of en wanneer spijt optreedt.
Hoe onzeker en beangstigend ook, het is waardevol om samen met anderen te bespreken hoe je je voelt. Een naaste of een professional. Een moeilijke keuze onderzoeken, zonder te moeten weten of advies te ontvangen van anderen. Onderzoeken wat voor jou op dat moment het meest passende besluit is op dit specifieke moment in je leven, gesteund door anderen. Dat helpt. Welke keuze je ook maakt, het is oké.
