Ik vond zwanger zijn niet leuk. Punt.
Nu mijn dochter tien maanden is, durf ik dit hardop te zeggen, maar tijdens de zwangerschap heb ik het met niemand gedeeld. Ja mijn vriend wist het maar die wist ook niet wat ie er moest en ik denk dat ik het ooit eens heb laten vallen tijdens een controle bij de verloskundige maar dat is het.
Ik had me er erg op verheugd. Zwanger zijn en dromen over de komst van je kindje. Dat groeiende leven in je buik, de verwachtingen, de gezellige trapjes en alle voorbereidingen. Het leek me heerlijk. Mijn zwangerschap ging voorspoedig. Lichamelijk had ik niks te klagen, ik ben welgeteld een keer misselijk geweest, mijn bloeddruk was nog nooit zo goed en alle echo’s en andere onderzoeken waren elke keer perfect. Een droom zwangerschap dus. En nog steeds vond ik er niks aan.
Het maakte me onzeker. Overal om me heen zag ik voor mijn gevoel blije zwangeren. Op sociale media zag ik prachtige foto’s van blote zwangere buiken en ik werd voortdurend gefeliciteerd met mijn zwangerschap. Ik vond er niets feestelijks aan.
Ik ging heel hard mijn best doen om het toch leuk te maken. Misschien hielp het om babykleertjes te kopen? Ik plande een fotoshoot om mijn zwangere lijf vast te laten leggen en ik hield een babydagboek bij. Alles in de hoop om dat magische geluksgevoel te ervaren. Het bleef uit. Ok, ik heb een prachtig eerste pakje uitgezocht en van de fotoshoot heb ik genoten. Maar het wauwgevoel bleef uit.
Moest ik harder mijn best doen? Was ik stiekem somber? Of wilde ik helemaal niet zo graag moeder worden als ik altijd dacht. Ik ging overal aan twijfelen.
Het ergste was de eenzaamheid. Ik was zwanger en ik vond het niet leuk. Niemand die het wist. Dapper nam ik de felicitaties in ontvangst, liep ik trots met mijn buik naar voren en deed ik mijn stinkede best een normale zwangere te zijn. Helemaal alleen…
En waarom eigenlijk? Waarom durfde ik het niet? Waarom durfde ik niet eerlijk te zeggen dat ik me erg verheugde op de komst van mijn kindje, maar dat deze ervaring niet aan mij besteed was. Waarom nam ik niet een vriendin in vertrouwen, zodat ik me niet zo alleen meer voelde.
Ik heb geprobeerd hier een antwoord op te vinden. Er zijn meerdere redenen. Als eerste speelde voor mij de rol van de media een grote rol. Ik zag twee kanten van het verhaal. Zwanger zijn was geweldig of het was verschrikkelijk. De roze wolk of de zwarte wolk en eigenlijk niets daar tussen in. Ik herkende me in beiden niet. Daarnaast speelt ook mee dat er veel stellen moeite hebben met zwanger raken. Ik was zwanger, een grote wens, dus voelde ik dat ik niet mocht zeuren. Ik was immers een geluksvogel. Als laatste weet ik nu dat mijn schaamte ook te maken heeft met stigma.
In onze maatschappij is gelukkig zijn de norm. Zwanger zijn wordt in onze cultuur gezien als iets prachtigs en geassocieerd met geluk. Wij kunnen niet verdragen als mensen niet blij zijn, wij horen graag het goede verhaal. En dus is er angst. Angst en schaamte. Want mijn gevoel wijkt dus af van de norm. Ik ben niet normaal. En dus bleef ik stil… tot nu.
Voor deze blog heb ik de foto's van de fotoshoot er weer bij gepakt. Ze zijn stuk voor stuk prachtig. En nu nog meer dan toen, zie ik het contrast. Het contrast tussen het gevoel van binnen en de zo mooie buitenkant. Je ziet het niet. Deze foto's roepen bewondering op en bevestigen weer het mooie beeld dat we hebben van zwanger zijn. Het gevoel is onzichtbaar en we kunnen dus niet anders dan er eerlijk over praten.
Ik wil open zijn en mijn verhaal vertellen zodat andere vrouwen weten dat ze niet alleen zijn. Mijn prachtige dochter is het mooiste wat me is overkomen en ik ben stapelgek op haar, maar de weg er naar toe had ik liever overgeslagen. En het stomme is. Ik voel me daar toch soms nog steeds schuldig over. Schuldig dat ik niet meer heb genoten. Bang dat ze het heeft gevoeld. Dat dit iets doet in de hechting. Rationeel weet ik maar al te goed: mijn gevoel over de zwangerschap zegt niets over mijn liefde voor mijn dochter. Maar toch moet ik dit nog vaak tegen mezelf zeggen.
Ik vond zwanger zijn niet leuk. Punt.
Ik vind mijn dochter geweldig. Uitroepteken.
En dit? Dit kan prima naast elkaar bestaan!
Ik ben Arienne en ik ben aanwezig in de community van de wereld van meja en heb een post geplaatst op het board psychische klachten in de zwangerschap. Zie ik je daar?
