Zwanger na een fertiliteitstraject
'ik was zo bezig met zwanger worden. Jaren stond mijn leven in het teken van vruchtbaarheidsbehandelingen. Hormonen, ziekenhuizen, zwangerschapstesten, teleurstelling op teleurstelling. Eindelijk was ik zwanger en voelde ik me verward, bang en eenzaam. De allesoverheersende blijdschap bleef uit.'
Ik hoor dit vaak terug van vrouwen die een jarenlang traject achter de rug hebben. Eindelijk wordt de droom waarheid, waarom voelt dit dan niet zo?
Een langgekoesterde droom. Moeder worden. Helaas gaat dat niet altijd op de natuurlijke manier. Voor sommige vrouwen is een jarenlange behandeling in het ziekenhuis nodig voordat een zwangerschap volgt. Onderweg moet je zoveel beslissingen nemen: wel of geen hormonen, wel of geen IVF, gaan we nog een poging doen of gaan we stoppen? Vaak ontstaat er een soort vasthoudendheid. Het doel is zwanger worden en je doet wat daarvoor nodig is. En onderweg naar dit doel, raken sommige vrouwen het gevoel een beetje kwijt. Je bent bezig met een missie. Dit traject moet slagen. Het wordt een project en jij bent de manager. Je regelt ziekenhuisafspraken, hebt vergaderingen met je partner over een volgende stap, je organiseert je werk om alle behandelingen heen, zorgt dat de medicatie in orde is en dat je dit op tijd neemt, eet gezond. Alles, maar dan ook alles staat in het teken van de behandeling. Het enige wat jij kan doen, is dit zo goed mogelijk managen.
Hoop houdt je op de been. Het is zo waar dat hoop doet leven. Hoop zorgt ervoor dat je toch nog een poging doet, ondanks het feit dat je zo ongelooflijk moe bent. Hoop sleept je naar het ziekenhuis en hoop troost je als je weer een teleurstelling krijgt te verwerken. Hoop laat je ook dromen. Dromen over een toekomst waarin je zwanger bent, moeder wordt en mag zorgen voor dat kleine wondertje. En toch zien we soms dat deze dromen naar de achtergrond verdwijnen. De droom lijkt steeds verder weg. En zoals gezegd, word je steeds minder een verlangende moeder en steeds meer een goed georganiseerde manager.
En dan is er goed nieuws. Fantastisch nieuws zelfs. De test is positief en blijft positief. Je buik groeit en steeds meer komt het besef dat je echt zwanger bent en echt moeder gaat worden. Waarom blijft de 'hoezee-stemming' dan achterwege? Waarom zijn sommige vrouwen niet zo blij als ze gedroomd hadden? Ik denk omdat de droom langzaam uit beeld is verdwenen. Het doel was een geslaagde missie. En wat die missie was verdween, hoe gek het ook klinkt, naar de achtergrond. Vergelijk het met trainen voor een marathon, Als je de eindstreep maar haalt, waarom dat ook alweer zo belangrijk was, weet je niet meer. Maar je bent er.... Mission accomplished.
Missie bereikt en dan? Weet dat het niet gek is, dat je moet wennen. Soms voelt het leeg. Je hoeft niet meer telkens naar het ziekenhuis, aan de medicijnen te denken en je werk te plannen. Het was een interim klus als manager en je werk zit erop. Je moet je leven een nieuwe invulling geven.
Een zwangerschap duurt 9 maanden. Neem die 9 maanden ook om te wennen aan je nieuwe toekomst. Ruimte te maken om te beseffen dat dit een grote verandering is in je leven. Soms blij te zijn, maar soms ook verdrietig te zijn om alles wat er is geweest. Al die jaren die voorbij zijn gegaan. Geen spontane zwangerschap. Geen spontane vrijpartijen. Geen geheimpje meer tussen jou en je partner dat er een stiekeme kinderwens is. Nee, er zijn zoveel mensen die op de hoogte zijn. Wat is er veel gebeurd. Het voelt vaak ook gek om nu naar de verloskundige te gaan. Je bent immers een normale zwangere. En toch voelt dat nog niet zo.
Vrouwen gaan twijfelen. Wil ik dit eigenlijk nog wel zo graag? Voelen zich schuldig dat de blijdschap uitblijft. Het maakt verdrietig en soms ook eenzaam. 'Dit wilde je toch zo graag?' is een vaak gehoorde opmerking. Ja inderdaad, dit wilde je het allerliefste, maar je kunt het nu even niet voelen. Er is teveel gebeurd, opgeslokt door de medische molen en de wens onderweg even kwijtgeraakt. Maar hij is kwijt, niet weg... Neem de tijd om even te zoeken. De blijdschap, de droom, het toekomstplaatje.... het is er wel. Ver weg gestopt. En dat is niet gek. Het was een manier om te overleven. Een strategie om de fase tussen hoop en vrees in zo'n vruchtbaarheidstraject door te komen. Angst ook om je niet te hechten aan een toekomstplaatje waarvan je niet weet of het er ooit zal zijn.
Maar nu mag je hechten aan alles wat er gaat komen. En twijfel hoort daar ook bij. Alle emoties passeren de revue en dat is heel normaal. Deel je gevoelens met een paar lieve mensen om je heen, schrijf in een dagboek of zoek lotgenoten in bijvoorbeeld onze community. Het helpt om al pratend zicht te krijgen op al je verwarrende gevoelens. Maar wat er ook is, het is echt normaal!
